ao sastavni dio Mletačke Albanije, Perast i Boka Kotorska bili su važna karika u očuvanju stabilnosti Venecije i održavanju međusobnih veza njenih posjeda, od Dalmacije, preko Jonskog do Egejskog mora. Nakon 1420. godine, kada su Kotor, Perast i još poneka mjesta u Boki Kotorskoj postale dio Mletačke republike, osvajački pohodi i propast Vizantijskog carstva 1453. doveli su Osmansko carstvo do granica Jadranskog i Jonskog mora, kao najvažnijeg kopnenog i pomorskog susjeda. Tokom turbulentnog perioda ranomoderne epohe, uslijed slabljenja Venecije u ratovima sa Osmanskim carstvom, Mletačka republika postepeno gubi svoje najbogatije posjede u Egejskom basenu u XVI i XVII vijeku, sve do gubitka Peloponeza u Drugom morejskom ratu 1718. Povlačenje Venecije je uslovilo nužnost opstanka Perasta i Boke Kotorske, na rubu Otomanske carevine, a koje je Venecija zadržala pod svojom kontrolom sve do konačnog kraja Republike 1797. Kao granično more, pod udarima i poharama berberskih i hrišćanskih gusara, Jadransko more više nije bilo zaštićen venecijanski zaliv. Uprkos vojnom i pomorskom slabljenju Venecije, vitalnost njenih posjeda i, naročito, građana omogućio je dalji razvoj Perasta i Boke Kotorske kao jednog od najrazvijenijih područja istočne obale Jadrana.